Ludzie od wieków szukali ukojenia i tzw. "świętego spokoju". otóż okazuje się, że ten "święty spokój" wprowadza więcej niepokoju i lęków niż byśmy się spodziewali. Według badań naukowych osoby poddane eksperymentowi polegającemu na wygłuszeniu wszelkich bodźców, leżące w ciszy, gdzie nikt i nic nie zaprzątało ich uwagi zaczynały odczuwać różnego rodzaju lęki. Mózg pozbawiony jakichkolwiek bodźców z zewnątrz sam zaczynał generować bodźce i to te oparte na przykrych emocjach. Tak więc tak bardzo pożądany "święty spokój" wcale nie jest taki "święty" i odrobina bodźców nie zaszkodzi, nawet wtedy kiedy chcemy odpocząć

Lubię wodę a dokładnie morze, jego bezkres, siłę i to, że trwa niezmiennie. Siła może być niszcząca ale może też dawać spokój, natchnienie, radość i dystans do wielu spraw, na które nie mamy wpływu. Szum fal i spacer brzegiem morza działa kojąco i relaksująco. Można nakarmić i dusze i ciało pozytywną energią

ujemy tutaj

Treść posta wpisujemy tutaj

Treść posta wpisujemy tutaj

Treść po

"Chłopaki nie płaczą?...."

Zarówno moi uczniowie jak i uczestnicy zajęć w ośrodku kuratorskim wiedzą, jak często prowadzę zajęcia na temat emocji - ich rozpoznawania, nazywania i wyrażania w sposób aprobowany społecznie. Temat bardzo mi bliski aczkolwiek niełatwy. Bliski z racji tego, że w społeczeństwie spotykam się ze stylem wychowawczym, w którym opiekunowie blokują wyrażanie emocji, zwłaszcza wtedy, kiedy dziecko płacze lub złości się. Widzę małego człowieka, który w złości krzyczy i słyszę komunikat dorosłego: "Ale dlaczego się złościsz?". Już samo słowo "dlaczego" potrafi wzbudzić poczucie winy o czym często zapominamy. Na marginesie wspomnę, że bardziej wartościowe jest pytanie "po co?" przynajmniej dowiemy się jaki jest cel działania, co chce człowiek osiągnąć czyniąc to i owo. Poza tym odpowiedź na pytanie "po co?" z własnego doświadczenia wiem, że jest o wiele trudniejsza niż na pytanie "dlaczego". Kiedyś sama zadawałam pytania "dlaczego" i pewnego razu otrzymałam odpowiedź :" bo mogę" co jak się domyślacie nie rozwiązało problemu. Zrezygnowałam więc z zadawania pytania "dlaczego".

Wracając jednak do sedna sprawy byłam ostatnio świadkiem takiej oto sytuacji: słyszę płacz dziecka więc odruchowo odwracam głowę w stronę, z której ten płacz dochodzi, widzę chłopca, który ma może 5- 6 lat, obok idzie jego mama ( chłopiec zwracał się do kobiety "mamo"), która mówi: "no ej, synu przestań płakać przecież chłopaki nie płaczą, umawialiśmy się, że nie będziesz płakał, bo chłopaki nie płaczą, poza tym to nie jest powód do płaczu". Chłopiec z trudem zaczął powstrzymywać łzy, zaczął przywoływać ciało do postawy "na baczność".

Pierwsze co mi przyszło do głowy to myśl, czemu tak lekko i łatwo dorośli oceniają co jest powodem do płaczu a co nie jest dla innego człowieka, bo dziecko jest przecież człowiekiem. Poza tym co nie jest powodem płaczu dla dorosłego może być powodem do płaczu malucha.

Po drugie chłopcy też mają emocje, może być im smutno, przykro, mogą się złościć i mogą w związku z tym płakać. Nie bez powodu to mężczyźni mają częściej zawały, wpadają w pułapki uzależnień, nie radzą sobie z emocjami. Z jakiego powodu? bo jedyne co niektórzy dorośli mogą im zaoferować to tekst typu " chłopaki nie płaczą?" Nie płaczą bo ? chciałabym zapytać........ bo mają być twardzi? A co to znaczy "twardziel"? Twardziel nie płacze, czy twardziel potrafi wyrazić złość, smutek ( i inne przykre emocje ) nie krzywdząc ani siebie ani innych?

Moja siedmioletnie córka po szczepionce rozpłakała się na co pani doktor stwierdziła z oburzeniem, że "takie duże dziewczynki nie płaczą" na co moja córka odpowiedziała, że można płakać wtedy, kiedy czuje się, że to może pomóc a wiek nie ma znaczenia.

Warto robić to, co człowiekowi służy. Mały chłopiec , mała dziewczynka uczy się rozpoznawać, nazywać i wyrażać emocje. Płacz często działa oczyszczająco, czasem trzeba się po prostu wypłakać, dlaczego dziewczynka może a chłopiec nie może?

Często słyszę od moich klientów , którzy mają problem ze środkami uzależniającymi, że muszą być twardzi, nie będą zachowywać się jak baba i nie będą ryczeć , muszą iść do przodu i być twardzi. A może właśnie sięganie po środki psychoaktywne w trudnych życiowo sytuacjach jest oznaką słabości a nie bycia twardym? Może to nie łzy są wyznacznikiem tego, kto jest twardy a kto nie jest no i wreszcie co to tak naprawdę znaczy "być twardym" ?

Może warto więc pochylić się nad stylem wychowania chłopców i zamiast powtarzać slogan "chłopaki nie płaczą" okazać zrozumienie dla przeżywanych przez nich emocji, uczyć ich nazywania i wyrażania tego, co czują............

p.s Powód dla którego chłopiec płakał był wyjazd z jednego z parków rozrywki

sta wpisujemy tutaj

Treść posta wpisujemy tutaj

Coraz więcej klientów, którzy trafiają do mojej Pracowni już na wstępie mówi, "chyba mam depresję". Nie zawsze tak jest, czasem to stany obniżonego nastroju pod wpływem trudnych, przykrych doświadczeń, z którymi pod wpływem spotkań z pomagaczem klient zaczyna sobie radzić. Coraz częściej jednak to domniemane "chyba" staje się jednak diagnozą depresji. Ma ona różne oblicza i najczęściej kojarzona jest ze smutkiem. Przyjęło się, że w depresji człowiek "leży i płacze". Otóż niekoniecznie. Można chodzić do szkoły lub pracy, wykonywać czynności i obowiązki sumiennie ale mechanicznie, bez zaangażowania. Można też uśmiechać się i udawać radość, wtedy kiedy dusza wyje z bólu. Jeśli obserwujesz u siebie długotrwały smutek, czasem płacz bez wyraźnej przyczyny, utratę apetytu lub nadmierne objadanie się, utratę zainteresowań, radości życia, pasji, permanentne uczucie zmęczenia, bezsenność, natrętny lęk o bliskich i przyszłość, brak poczucia sensu życia, izolowanie się od znajomych, nadużywanie środków psychoaktywnych, zaniedbania higieniczne, uporczywe, negatywne myśli, dolegliwości w klatce piersiowej, brak perspektyw życiowych, myśli samobójcze zgłoś się do psychologa, terapeuty, psychiatry. Warto zadbać o siebie wcześniej. Zdarza się, że młode osoby dokonują samookaleczeń. Twierdzą, że bólem fizycznym zagłuszają ból psychiczny, który jest trudniejszy do zniesienia.

Jeśli w naszym otoczeniu jest osoba, która mówi, że jej smutno, źle , nie widzi sensu życia, reakcja "weź się w garść, inni mają gorzej, wyjdź do ludzi, to tylko lenistwo" nie pomoże. Osoby chore na depresję potrzebują wsparcia w postaci komunikatów :

- jestem z Tobą,

- jak mogę Ci pomóc?,

- nie wiem co czujesz ale szanuję to,

- widzę, że bardzo cierpisz,

- jesteś dla mnie bardzo ważna/ważny.

Depresja jest do pokonania. I to jest ta dobra wiadomość, która daje nadzieję.........

Treść posta wpisujemy tutaj

Czy łatwiej przychodzą mi do głowy moje umiejętności, sukcesy czy porażki ?( ja zamieniam porażki na lekcję życia - bo każda lekcja niesie ze sobą jakieś refleksję i jakąś naukę ).

Czy akceptuje swoje słabsze strony? Przecież nie muszę być we wszystkim tak samo dobry.

Czy zamykam się w sobie lub bardzo przeżywam konstruktywną krytykę?

Czy traktuję innych z szacunkiem? Czasem zasłoną dymną dla niskiego poczucia własnej wartości jest umniejszanie wartości drugiego człowieka.

Czy lubię samą siebie/samego siebie ?

Czy wierzę we własne możliwości?

Czy potrafię byś asertywna/y?

Akceptuj swoją niepowtarzalność , pracuj nad sobą, otwórz się na pozytywne komunikaty werbalne i zwracaj uwagę na pozytywne komunikaty niewerbalne na swój temat, rozwijaj się, wyznaczaj sobie cele i dąż do ich osiągnięcia, żyj w zgodzie z samym sobą, bądź swoim przyjacielem - troszcz się o siebie z miłością, wybaczaj sobie błędy i wyciągaj z nich wnioski, doceniaj swoje umiejętności.

Spotkałam się dziś "oko w oko" z tym oto cytatem. "Małe czyny, które robię" kojarzą mi się z ideą TSR - u , lepiej robić małe kroki niż nie robić ich wcale. Zastanawiam się jednak co z druga częścią tej myśli: "są lepsze niż duże , które planujesz". Czy to, że planuję jest jednoznaczne z tym, że ich nie zrealizuję i pozostaną tylko w kwestii marzeń lub planów? Może niekoniecznie.........

Moja refleksja dotyczy cyklu warsztatów, które prowadzę z młodzieżą a dotyczą one sukcesu, motywacji, poczucia własnej wartości. Wrzuciłam te pojęcia poniekąd do jednego worka, bo jak twierdzą uczestnicy zajęć sukcesy uskrzydlają, budują poczucie własnej wartości i napędzają do działania a więc motywują. Mogę więc robić "małe czyny" ( choć to pojęcie względne, dla jednego małe dla drugiego te same a jak lot w Kosmos ) i mogę robić "duże" ( i to też pojęcie względne )

Może największa wartość tych małych jest taka, że po prostu SĄ, są zrealizowane, ich wartością wymierną jest dobro, uczynione, urealnione, może są sukcesem, zwycięstwem, budulcem czegoś pięknego.

Czyńmy więc......... dobro czyńmy...... dla siebie i dla innych....

Z okazji Świąt ...........

Zastanawiałam się czego można życzyć na te Święta: wesołych, zdrowych a może pełnych refleksji.......... być może każdy z nas potrzebuje czegoś innego. Przyszło nam obchodzić Wielkanoc w niewątpliwie innych warunkach niż dotychczas. Dziś jedna z bliskich mi osób, która przeżywa ogromną stratę powiedziała: "radości mimo wszystko, odnajdźmy w sobie odrobinę wewnętrznego spokoju i poszukajmy tego, co sprawia, że pojawia się szczery uśmiech". Chwytam więc tę myśl i przekazuję dalej na ten Świąteczny czas.......